Ag filleadh ar an ngnáth-shaol

Tá an Nollaig thart. Dár ndóigh, in áiteanna áirithe ar domhain, tá sí thart le stáir anois, ach anseo in Éirinn, is amhlaidh go mbaintear oiread faid, leithid agus toirte as féile mhór an Gheimhridh agus is féidir. Faoiseamh mór is ea í i ndiaidh an tsaothair agus brú mór an tsaoil agus braithim go gcuirtear i bhfad níos mó béime uirthi mar fhéile anois go bhfuilimíd go léir d'ár gciapadh ag strus agus ag brú a' Tíogair Cheiltigh.

Táid ann a mbíonn deacracht acu an siúl a bhíonn futhu a mhaolú, agus an saol a thógaint go réidh. Go deimhin, is amhlaidh go mbraitheann siadsan níos mó brú ná riamh le breacadh na h-Aidbhinte (siopadóireacht le déanamh, cártaí Nollag le seoladh, bia, bóthar agus badaráil!). Chaithfinn a admháil gurb é sin an claonadh atá ionam féin go h-iondúil. Ach tá tabhacht na Nollag foghlamtha agam le blianta beaga anuas. Ní amháin an tabhacht bhunúsach a bhaineann lena teachtaireacht Chríostúil, ach an deis a thugann sos agus faoiseamh an ama seo dúinn chun díriú ar ár saoil féin. Cuirtear uainn cúramaí an tsaoil ar feadh cúpla lá (nó ar feadh seachtaine!), agus dírítear ar chlann, ar leanaí, ar ghaolta, ar cháirde. Deintear teagmháil agus cuartaíocht. Caithtear an bhliain ar fad ag cur rudaí den tsaghas seo ar an méar fhada, ach, aimsir na Nollag éirionn linn, don chuid is mó, breith suas linn féin agus lena chéile. Agus meabhraítear dúinn, athuair, cad iad na nithe fónta inár saol.